Wilhelmus Johannes Peters 20 jaar
Soldaat 6e Regiment Infanterie
Geboren 11 september 1941 te Wijchen
Omgekomen 24 januari 1962 te Biak, Nederlands-Nieuw-Guinea.
Begraven op de Rooms Katholieke begraafplaats in Wijchen Graf G3 67
Wilhelmus Johannes (Wim) Peters, zoon van Wim Peters en Lies Peters-de Haan, werd geboren op 11 september 1941 als helft van een tweeling. De andere helft van de tweeling is zijn zus Riet. Wim en Riet komen uit een gezin van 12 kinderen.
Vader en moeder Peters hadden een druk huishouden met alle kinderen om hun heen, maar kregen meer ruimte toen Wim in dienst ging. Hij genoot zijn opleiding en kreeg te horen dat hij zich gereed moest maken voor een missie naar Nederlands-Nieuw-Guinea te Biak. Op 24 juni 1961 was het dan zover: Wim was klaar voor de taak die hem te wachten stond.
Op de dag van vertrek poseerde Wim nog eenmaal met zijn moeder voor een laatste foto. Wat Wim en zijn moeder toen nog niet wisten was dat dit letterlijk hun laatste gezamenlijke foto zou zijn. Achteraf, zo vertelt Riet, had mijn moeder al het voorgevoel dat ze Wim nooit meer terug zou zien.
Toen de trein het station van Wijchen verliet zei ze al “die zien wij nooit meer terug” een gevoel dat helaas exact zeven maanden later op 24 januari 1962 bevestigd werd.
Wim heeft het, gezien de foto’s die hij heeft gemaakt, goed naar zijn zin. Menig uur brengt hij door aan het strand en in de zee waar hij een mooie schelpencollectie bij elkaar duikt. Ook schijnt hij met de inheemse bevolking goede contacten te hebben. Zijn werkplek bestaat uit een vorkheftruck die hij kundig bestuurt.
Totdat op een dag, 24 januari 1962, tijdens het in en uitladen er een kist naar beneden valt. Wim krijgt deze kist op zijn hoofd en overlijd kort daarna aan zijn verwondingen.
Riet, die door het grote aantal kinderen, met drie zusjes een kamer moest delen had, zo hoorde ze achteraf van een van haar zusjes, de hele nacht in haar slaap liggen huilen alsof ze aanvoelde dat er iets met Wim was gebeurd.
De andere dag op haar werk, bij dokter Seldenrath, werd er aangebeld en bleek Pater Stegers voor de deur te staan. Hij kwam om Riet te vertellen dat Wim dodelijk was verongelukt. Riet hoorde de boodschap aan en tot haar eigen verbazing bleef ze behoorlijk kalm.
Achteraf hoorde ze dat de politie naar de pastorie had gebeld met het verzoek om haar het slechte nieuws over te brengen. Ook hoorde ze dat haar ouders inmiddels thuis al bezoek hadden gehad van de politie en een militair.
In eerste instantie werd Wim op 25 januari 1962 in Nederlands-Nieuw-Guinea begraven. De begrafenis vond plaats met volledige militaire eer en werd geleid door Pater Couwenberg. Door een fotograaf werden er, voor de familie in Nederland, foto’s gemaakt.
In augustus 1962 krijgt de familie Peters bericht dat hun zoon en broer herbegraven wordt in Nederland in Wijchen. Hier zou Wim zijn definitieve rustplaats krijgen.
Zijn lichaam wordt opgegraven om te worden verscheept samen met nog 17 omgekomen militairen. Het vliegtuig, een DC-7, die de kisten vervoert landt op vliegbasis Soesterberg waar hangar 5 is ingericht om de achttien kisten netjes op te stellen. Dit transport heeft zelfs het nieuws en de krant gehaald.
Nadat Wim in Soesterberg is opgehaald volgt er in Wijchen een kerkdienst, geleid door Pastoor Blom, alvorens Wim naar zijn rustplaats wordt gebracht.
Ook hier weer laat Defensie niets aan het toeval over en zal ook deze begrafenis met volledige militaire eer ten uitvoer worden gebracht.
Voor de begrafenis van Wim is een groot deel van Wijchen uitgelopen om Wim de laatste eer te bewijzen.
Daar dit graf niet van de gravenstichting was maar van de familie diende er grafrechten betaald te worden. De gravenstichting had, toen Wim’s graf in verval begon te raken, al aangeboden om Wim op het Ereveld te Loenen te her begraven. De moeder van Wim wilde daar niets van weten. Haar Wim moest bij haar blijven in Wijchen en zo besloot Wim’s moeder dat Wim niet herbegraven zou worden in Loenen, maar bijgezet zou worden in het familiegraf waar haar moeder al lag. De twee graven lagen toevallig naast elkaar en zo gebeurde het dat Wim in de jaren ‘90 na 35 jaar voor de derde keer herbegraven werd.
De vader van Wim ging met zijn zoon Herman naar het kerkhof om bij het openen van het graf te zijn, en om, toen Wim’s graf geopend werd, zich ervan te gewissen dat zijn zoon echt diegene was wie in de kist lag, daar hij nooit bewijs gezien had dat Wim daadwerkelijk diegene was waarvan men zei dat hij in de bodybag lag. Na het openen van het graf werd de bodybag overgelegd in het familiegraf. Voor dit graf gesloten werd wilde Wim’s vader in de bodybag kijken of zijn Wim daar daadwerkelijk in lag. Nadat bevestigd was dat het echt om Wim ging werd de bodybag weer gesloten en Wim begraven. De vader van Wim had eindelijk zijn bevestiging en rust gevonden en kon hij eindelijk beginnen met het verwerkingsproces. Over het moment van het openen van de bodybag en het identificeren heeft hij nooit gesproken.
Wim had verkering met Nolda Bardoel. Nolda kreeg na de dood van Wim wederom verkering met een Wim Peters. Deze Wim Peters was één dag voor Wim jarig, op 10 september. Deze “nieuwe” Wim was timmerman net als de vader van Wim. Er waren zoveel overeenkomsten dat Nolda en Wim meer dan welkom waren in huize Peters.
Riet, die met veel passie over haar tweelingbroer praat, laat vol trots haar verjaardagscadeau zien die ze voor haar 20e verjaardag van Wim uit Nieuw Guinea via de post had gekregen. Een poederdoos met daarbij een mooie brief van haar broer die uiteraard zelf ook 20 was geworden. Ook heeft ze van Wim mooie brieven mogen ontvangen. Deze koestert ze. Deze brieven zijn voor haar en mag niemand anders lezen. Met zorg bewaart ze deze in een enveloppe waar nog een postzegel van 8 cent op zit. Deze enveloppe met brieven, zegt ze, gaat met mij mee mijn graf in.
Door het optekenen van Wim’s verhaal kwam men erachter dat Wim zijn onderscheiding (nog) niet ontvangen had.
Er is een aanvraag ingediend welke na drie maanden goedgekeurd is. Na 62 jaar heeft Wim alsnog postuum zijn Nieuw-Guinea herinneringskruis toegekend gekregen. Deze is door de Burgemeester van Wijchen, Renske Helmer-Englebert, op 21 december 2023 in het Kasteel van Wijchen, aan Riet uitgereikt.
Foto’s zijn uit de Wegwijs van 10 januari 2024 klik hier om het verhaal in de wegwijs te lezen
