Marinus Franciscus Loeffen, gemobiliseerd sinds 28 augustus 1939,  sneuvelde gezamenlijk met 18 van zijn maten op 13 Mei 1940 in de stellingen van de 3e groep van de 1e sectie van 3-II-8 R.I. die waren gelegen tussen de Heimersteinselaan en de Levendaalseweg. Rinus werd daar op 17 Mei 1940 gevonden in het stellinggedeelte gelegen aan het bospad dat vanuit Noordwestelijke richting op de Noordkant van de Heimersteinselaan uitkomt. Er komt ook nog een bospad op uit vanuit Noordoostelijke richting. Hij is met zijn maten gevonden in en achter het stellinggedeelte Zuid van de Levendaalseweg. Zij droegen allen nog hun tuniek en zijn gesneuveld om plm.13.00 uur in de middag van 13 Mei 1940 toen hun stelling, ten noordwesten van de Roggeakker,  werd overmeesterd door de Duitsers die handgranaten in de stelling gooiden. De bovengenoemde gesneuvelden zijn op 17 mei gevonden in hun stelling en zijn diezelfde dag nog begraven op het Grebbekerkhof.

Tijdens de Duitse aanval trokken de voorposten zich terug op de posten net voor en naast de Grebbeberg zo gebeurde het dat Evert Buurman, uit Angeren, vanuit zijn post terugtrok richting de stelling van Rinus. Daar hebben zij elkaar blijkbaar in de nacht van 12 op 13 mei ontmoet en hebben zich aan elkaar voorgesteld (blijkt uit de overleveringsverhalen van Evert Buurman) Toen de aanvallen heviger werden rond 13.00 uur op 13 mei op de stelling waar Rinus en Evert zaten spoorde Evert, Rinus aan om met hem mee te gaan om gezamenlijk verder terug te trekken. Eigengereid als Rinus was trok hij zijn eigen plan. Evert vervolgde zijn weg terwijl Rinus, gezien de vindplaats van zijn lichaam,  besloten had om door te vechten. Een moedige beslissing die hem op 28 jarige leeftijd zijn leven kostte.

Na de capitulatie is de familie Loeffen op zoek gegaan naar Rinus, zo ook zijn broer Cornelis met wie Rinus van plan was om een vee-landbouwbedrijf te gaan runnen. Helaas heeft het sneuvelen van Rinus aan dit voornemen een vroegtijdig einde gemaakt . Al zoekende op de Grebbeberg kwamen ze familie tegen van Evert Buurman die ook op zoek waren naar het lot van hun zoon en broer.  En zo gebeurde het dat Cornelis later in het huwelijk trad met Bets Buurman de zus van Evert. Hoe bijzonder is het dat een voorgenomen toekomst, als “boeren” partners op de Grebbeberg eindigt maar op dezelfde Grebbeberg een nieuwe toekomst wordt gevonden in de vorm van een levenspartner? Hoeveel toeval bestaat dat Rinus en Evert elkaar tegenkwamen in de chaos van de strijd op de Grebbeberg tussen honderden mannen en dat hun familie elkaar tegen komt in de chaos van de nasleep van de strijd tussen honderden familieleden die op zoek zijn naar hun geliefde?

De familie Buurman heeft Evert niet gevonden daar hij inmiddels als krijgsgevangene was afgevoerd naar Duitsland hoogstwaarschijnlijk naar Neu-Brandenburg. Daar gingen bijna alle krijgsgevangenen van de Grebbeberg heen. Op  5 juli besloten de Duitsers deze krijgsgevangen vrij te laten daar Nederland qua economie weer verder moest. Rond 9 juli 1940 is Evert weer thuis gekomen waarna ook hij in contact kwam met de familie van Rinus en hij zijn verhaal over zijn ontmoeting met Rinus kon vertellen. Daar zal hij ook vernomen hebben dat Rinus was gesneuveld en op 17 mei is begraven op het Ereveld Grebbeberg. Evert kreeg verkering met Wies, een zus van Rinus. Echter hield deze relatie geen stand. 

De moeder van Marinus Franciscus is op 14-2-1932 reeds overleden waardoor zij gelukkig niet mee hoefde te maken dat haar zoon viel op de Grebbeberg. Het is onbekend of de familie van Rinus tijdens de zoektocht op de Grebbeberg heeft vernomen wat het lot van Rinus was of dat ze dat later pas vernomen hebben. Ze zullen ongetwijfeld erg geschrokken zijn van de taferelen die ze op de Grebbeberg gezien hebben daar alle gesneuvelden toen al bij elkaar gezocht werden om te registreren en te begraven. Ze zullen de nodige doden gezien hebben. Hoe het na de oorlog verder gegaan is met het gezin Loeffen is, buitenom de relaties die ontstaan zijn, onbekend. Er moest aan de toekomst gewerkt worden men moest verder. Cornelis en Bets kregen vijf kinderen. Wim hun zoon was genegen om het verhaal over zijn oom te vertellen en hoe zijn vader en moeder elkaar hierdoor ontmoet hebben waardoor het sneuvelen van Rinus niet voor niets bleek te zijn geweest en ook weer  tot iets moois heeft geleid.